GEORG REDDING (1923-2004)

Georg zat in een electrische rolstoel; niet omdat hij gehandicapt geboren was, ook niet als gevolg van een ongeval dat hem op jonge leeftijd was overkomen, maar – gewoon – als gevolg van een attaque op latere leeftijd. Hierdoor kon hij ook alleen maar fluisterend praten. En waren er slechts weinigen die hem verstonden.

Georg woonde met zijn vrouw in een huis met een grote achter- en kleine voortuin, met uitzicht op en grensend aan het Place de Foirail. ’s Ochtends was hij meestal al vroeg op, vooral in de zomer als ik tussen 6 en 7 zijn huis passeerde als baken op mijn dagelijkse wandeling. Georg zat dan meestal al in zijn rolstoel in zijn ommuurde voortuintje, uit te kijken wie er alzo langskwam. Meestal zag ik hem wel zitten, en wenste hem een goede dag, maar soms was ik zozeer in gedachten dat Georg enige malen nadrukkelijk moest kuchen om mij eraan te herinneren hem goededag te wensen. Georg was de vriendelijkste man van ons dorp, al zei hij nauwelijks wat.

Vrijwel elke dag ging Georg met zijn electro-mobiel naar het plaatselijke café, terras en restaurant om er één biertje te drinken. De barkeeper ontving hem dan op een wijze die deed denken aan de bijbelse figuur die na jaren zijn eniggeboren zoon terugzag. De hartelijkheid waarmee die begroeting plaatsvond deed menig toeschouwer denken aan mannenliefde tussen twee oudere heren, ware het niet dat zowel Georg als de barkeeper gelukkig getrouwd waren met een persoon van de andere sexe. Als Georg het terras opreed, stond voor de barkeeper plotseling alles stil. Niemand werd meer bediend dan nadat Georg zijn biertje had gekregen.

In Frankrijk krijgen gemeenten soms plotseling een onwaarschijnlijke hoeveelheid geld die kan worden gebruikt voor (infra-)structurele werken. Zo ook ons dorp. Alle verkeer – locaal en doorgaand – ging altijd dwars door ons dorp, langs de kerk en op zondag ook dwars door de markt; hierdoor ontstonden herhaaldelijk gevaarlijke situaties, en dat in een dorp van nauwelijks meer dan 400 inwoners. Veel kerkgangers zijn overigens bij deze verkeerschaos niet omgekomen, want er zijn domweg geen kerkgangers meer. Maar dat verkeer door die markt; die zondagse toeristen moesten hoognodig beschermd worden, want hieraan wordt geld verdiend. Daarom besloot de gemeenteraad een Périphérique aan te leggen waarbij het interlocale verkeer niet langer dwars door het centrum van ons onmetelijke dorp hoefde; weliswaar was die Périphérique niet gepland zoals de Parijse 6-, 8- of 10-baans autoweg maar voor ons bescheiden dorp betekende het toch een aanzienlijke verbetering.

Toch heeft het wonen in een kleine gemeenschap veel voordelen boven het wonen in een metropool zoals b.v. Parijs. Bij de planning van ons nieuwe cultuurbezit – de Roquecorse Périphérique – werd duidelijk rekening gehouden met de inwoners van ons dorp, en kom daar eens om in Parijs. Het bleek namelijk dat het huis van Georg aan de Périphérique kwam te liggen, en dat zou best eens tot gevaarlijke situaties kunnen leiden. Daarom besloot de gemeenteraad dat er vlak voor het huis van Georg een oversteekplaats moest komen zodat hij veilig het Place de Foirail kon bereiken. Maar dat was nog niet genoeg. Een electrische rolstoel heeft de grootst mogelijke moeite met – als het langdurig geregend heeft, en dat gebeurt ook hier – het passeren van een soppend grasveld. Dus werd besloten om een keurig grindpad aan te leggen dwars over het Place de Foirail, met verlaagde stoepranden opdat Georg veilig en snel het café kon bereiken. Kom daar eens om in Parijs !

Wij waren een paar weken op vakantie geweest en ik had alweer diverse malen het huis van Georg gepasseerd. De eerste paar keren was mij niets bijzonders opgevallen; ik had het huis van Georg gedachteloos gepasseerd. Na een paar dagen viel mij op dat Georg niet op de gebruikelijke plek in zijn voortuin zat; dat was toch wel verontrustend. Navraag in het café leerde dat Georg tijdens onze afwezigheid plotseling was overleden. Van de oversteekplaats heeft hij nooit gebruik gemaakt, en van het grindpad ook niet. De strepen van de oversteekplaats lager er al voordat hij stierf en het grindpad was er ook al. Enkele maanden na zijn overlijden werd bij de strepen op het wegdek een bord geplaatst: Voetgangersoversteekplaats. Op die wijze had Georg er nooit gebruik van kunnen maken: hij kon niet lopen. En enkele dagen later werd vlak buiten zijn tuin een terrasje gemaakt en hierop een bank geplaatst. Op de bank zit een plaatje met de tekst:

Georg Redding (1923-2004)
“Pause a while, sit and smile,
And remember Georg Redding
Who laughed and made us laugh.”
Donated by his family and friends.

Kom daar eens om als je Georg Redding heet en in Londen, Parijs, Amsterdam of Berlijn woont.